یکی از اولین سوالات در مورد چگونگی رونویسی این بود که آیا RNA از یک یا هر دو رشته DNA تشکیل شده است؟ از همان ابتدا ، محققان می دانستند که اگر RNA از هر دو رشته DNA ساخته شود. RNA های حاصل یکسان نبودند ، بلکه مکمل یکدیگر بودند ، احتمالاً توالی های مختلف اسیدهای آمینه را رمزگذاری می کنند ، اما مطالعات ژنتیکی و بیوشیمیایی تاکنون آنها را بر اساس فرضیه یک ژن منفرد – یک پلی پپتید ساخته است.

محققان سیستم ویروسی را تغییر شکل داده ، باکتری های آلوده به ویروس را در اوراسیل رادیواکتیو کشت داده و سپس RNA ویروسی را از سلول ها جدا کردند. RNA برچسب خورده در مجاورت ژنوم ویروسی قرار گرفت که دو رشته مجزا DNA هستند. کشف شد که این RNA فقط با یکی از دو رشته DNA پیوندهای هیدروژنی تشکیل می دهد. به این معنی که ممکن است توالی نوکلئوتیدی RNA فقط در یک رشته DNA تکمیل کننده توالی نوکلئوتید باشد.

 

رونویسی در سیستم های یوکاریوتی

به طور کلی ، مکانیسم رونویسی یوکاریوتی پیچیده تر از مکانیسم پروکاریوتی است. برخلاف سلولهای پروکاریوتی که فقط یک نوع آنزیم RNA پلیمراز دارند ، سلولهای یوکاریوتی دارای سه نوع آنزیم به نامهای RNAmease I ، polymerase II و RNA polymerase III هستند. هر یک از این آنزیم ها کمی بزرگتر از آنزیم پروکاریوتی است و بیش از ده زیر واحد را در خود دارد. شباهت توالی های نوکلئوتیدی در ژن هایی که زیر واحد های خاصی را در خود محصور می کند ، نشان می دهد که این زیرواحدها منشأ تکاملی مشابه با یکدیگر و با زیرواحدهای آنزیم پروکاریوتی دارند.

یوکاریوتی RNA پلیمراز

RNA پلیمراز I فقط در ژن های RNA ریبوزومی (rRNA) محلی می شود. RNA پلیمراز II پیش ماده اوج RNA است که پروتئین ها و همچنین برخی RNA های کوچک را حمل می کند. نکته مهم در مورد فعالیت آنزیم های یوکاریوتی این است که برخلاف آنزیم های پروکاریوتی ، نمی توان مستقیماً شناسایی خود و سنتز RNA را آغاز کرد. هر پلیمراز برای اتصال پروموتر به پروتئین های خاصی احتیاج دارد ، در مجموع عامل رونویسی مشترک نامیده می شود.